زمینه و هدف: سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم حملاتی مختصر از سرگیجه، تهوع و یا نیستاگموس وضعیتی است که با تغییر وضعیت سر به وجود می آید. یکی از درمان های توانبخشی ارایه شده جهت بیماران مانور ایپلی می باشد که در مطالعات گوناگون نتایج آن متفاوت گزارش شده است. هدف این مطالعه بررسی کارایی این روش در درمان بیماران مبتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.مواد و روش کار: مطالعه حاضر در فاصله زمانی بین زمستان 1386 تا تابستان 1388 در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان بر روی 67 بیمار مبتلا به سرگیجه حمله ای وضعیتی خوش خیم ناشی از مجرای نیم دایره خلفی (38 زن و 29 مرد) در فاصله سنی 27 تا 68 سال انجام پذیرفت. پس از تشخیص، بیماران توسط مانور ایپلی با توصیه و ارایه محدودیت حرکتی تحت درمان قرار گرفته و پس از یک هفته نتایج حاصل از درمان با آزمون دیکس هالپایک مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج مطالعه حاکی از بهبودی علایم سرگیجه در 92.5 درصد بیماران بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده کارایی مانورایپلی در درمان بیماران دچار سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.

سابقه و هدف: سرگیجه وضعیتی خوش خیم حمله ای (BPPV) شایع ترین علت سرگیجه است. پاتوفیزیولوژی این بیماری امروزه بر اساس نظریه سنگ مجرا (canalolithiasis) توصیف می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر دوروش مانور فیزیکی و تجویز دارو در درمان BPPV انجام گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی 45 بیمار مبتلا به BPPV انجام شده است. بیماران طی اولین معاینه به صورت تصادفی انتخاب و بر اساس سن و جنس و علت بیماری همسان سازی و سپس به دو گروه تقسیم شدند. 22 نفر تحت درمان دارویی با بتاهیستین و 23 بیمار تحت درمان با مانور ایپلی (Epley) قرار گرفتند. میزان بهبودی هر گروه با آزمون هال پایک (Hall Pike) و شرح حال یک هفته و یک ماه بعد ارزیابی شد.یافته ها: یک هفته بعد از درمان 58.3 درصد در گروه دارو و 94.1 درصد در گروه مانور، آزمون هال پایک منفی داشتند، میزان بهبودی شکایات نیز از همه بیماران سوال شد که یک هفته بعد از درمان 39.77 درصد بیماران گروه دارو و 81.52 درصد بیماران گروه مانور بهبود یافتند که این اختلاف به لحاظ آماری معنی دارا می باشد (p<0.001).338/4-=Z) یک ماه بعد از درمان 56.83 درصد گروه دارو و 86/96 درصد گروه مانور بهبود یافتند (P<0.01 و z=-3.36) اختلاف بین میزان بهبودی یک هفته و یک ماه بعد از درمان در گروه دارو معنی دار بود (P<0.01 و z=2.85) ولی در گروه مانور اختلاف معنی داری به دست نیامد.استنتاج: مانور ایپلی در کنترل کوتاه مدت علائم BPPV بسیار موثرتر از دارو عمل می کند و روش مناسبی برای درمان این بیماری می باشد.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

مقدمه: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی، شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوریEpley و Semont بهترین درمانها برای این بیماری می باشند. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. روشها و مواد: تعداد 64 بیمار که فرم تیپیک بیماری سرگیجه حمله ای خوش خیم وضعیتی را داشتند وارد مطالعه شدند. بیماران در فاصله زمانی مهرماه سال 1380 لغایت اسفند ماه 1381 در کلینیک تخصصی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه گردآوری و مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور راندوم در دو گروه مانور Semont و مانورepley تقسیم شدند. در مراجعات ابتدا بهبود علایم به صورت سابژکتیو از مریض سؤال و سپس به طور ابژکتیو با استفاده از مانور هال پایک، بیماران از لحاظ وجود نیستاگموس مورد ارزیابی قرار می گرفتند. پذیرش هر مانور نیز بررسی و یافته ها با کااسکوئر و با کمک نرم افزارSPSS11.05 آنالیز شدند. نتایج: 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. پذیرش مانور در سن بالای 55 سال در مورد مانور Epley از لحاظ آماری قابل توجه بود. بحث: درمان با مانور Epley درمان مناسب و موثر در درمان سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی است. اگر چه اثرات درمانی سابژکتیو آن به نسبت مانور Semont تفاوت آماری نداشت، ولی پذیرش بیماران مسن در مورد مانور Epley بارزتر است. چکیده مقاله: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوری بهترین درمانها برای این بیماری است. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. لذا درمان با مانور epley مؤثرترین و قابل قبول ترین درمان مانوری برای بیماران سرگیجه خوش یم حمله ای وضعیتی است.

این مقاله ضمن مرور روشهای ارایه شده جهت تخمین پارامترهای هدف، دو روش را که به دسته روشهای تخمین پارامترهای هدف بر مبنای تخمین ورودی (مانور) استوار است مورد بررسی دقیقتری قرار داده و میزان کارایی آنها را در تخمین پارامترهای اهداف با مانور زیاد مورد ارزیابی قرار می دهد.با توجه به ضعف نسبی هر دو الگوریتم در تخمین پارامترهای اهداف با مانور زیاد، راهکاری بر اساس باز نشانی ماتریس کواریانس خطا ارایه می گردد که بهبود قابل ملاحظه ای در تشخیص پارامترهای اهداف با مانورهای زیاد بهمراه می آورد.

سابقه و هدف: از آنجا که شیوع بالایی از واریکوسل در مطالعات گذشته در نیروهای نظامی و پس از دوره های آموزش نظامی گزارش شده است. این پژوهش با هدف مقایسه میزان شیوع بیماری واریکوسل در یگان موزیک دژبان با پرسنل پاپور یگان ترابری ارتش که از نظر میزان ایستادن و استفاده از مانور والسالوا تفاوت دارند انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر به صورت مقطعی - تحلیلی بود. 42 نفر از افراد گروه موزیک و 31 نفر از افراد یگان ترابری نمونه پژوهش بودند. پس از گرفتن رضایت نامه آگاهانه، داوطلبان وارد مطالعه شدند و بعد از توضیحات کامل راجع به بیماری واریکوسل و پرسشنامه آن، فرم پرسشنامه به صورت جداگانه به هر یک از آنها داده شد. سپس افراد به صورت جداگانه مورد معاینه قرار گرفتند و اطلاعات مربوط به سن، وزن و سابقه خدمتی آنها جمع اوری شد. داده ها به وسیله آزمون تی مستقل و مربع کای با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 13 مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که میزان فراوانی واریکوسل در یگان موزیک دژبان مرکز (گروه مورد) بیشتر از یگان ترابری (گروه کنترل) بود (P=0.032). ضمنا در این مطالعه میزان فراوانی واریکوسل در بیضه چپ در افراد یگان موزیک (26%) بیشتر از افراد یگان ترابری (6%) بود. میزان واریکوسل در مجموع دو گروه، 87 درصد واریکوسل در بیضه چپ و 13 درصد در بیضه راست مشاهده گردید.نتیجه گیری: میزان فراوانی واریکوسل در گروه موزیک نسبت به پرسنل یگان ترابری تاثیر مانور والسالوا و ایستادن طولانی مدت را بر روی فراوانی بیماری واریکوسل تایید می کند. ضمنا این میزان فراوانی از واریکوسل در گروه یاد شده نسبت به میزان فراوانی واریکوسل در جمعیت جامعه افزایش قابل توجهی را نشان می دهد که قابل تعمل می باشد.

زمینه و هدف: تزریق پروپوفول دردناک است که باعث م یشود استفاده از آن محدود شود بنابراین، کاهش درد هنگام تزریق پروپوفول در بیماران تحت بیهوشی بسیار مهم است. در نتیجه، مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثرات لیدوکائین، لیدوکائین و مانور والسالوا و مانور والسالوا در کاهش درد تزریق پروپوفول انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور می باشد که بر روی 111 نفر از بیماران کاندید بیهوشی با پروپوفول انجام شد. بیماران به سه گروه لیدوکایین، مانور والسالوا و لیدوکایین-مانور والسالوا تقسیم شدند و شدت درد با استفاده از معیار نمره دهی کلاسی درد (VAS) تعیین گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های توصیفی و آزمون های آماری من ویتنی و کروسکال والیس با استفاده از نرم افزار آماری SPSS v23 استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره ی درد در گروه ترکیب لیدوکایین و مانور والسالوا کمتر از دو گروه دیگر و برابر با 33/0±, 0. 5 بوده است. به علاوه، میانگین نمره ی درد به ترتیب در گروه لیدوکایین و گروه مانور والسالوا برابر با 41/1±,4. 6 و 91/1±, 7/81 بود. میانگین شدت درد در گروه های سنی و دو جنس زن و مرد با یکدیگر تفاوت معناداری نشان نداد. نتیجه گیری: تزریق پروپوفول در سه گروه مورد مطالعه به طور مشابه کاهش یافت، اما در گروهی که لیدوکایین، والسالوا و مانور والسالوا را ترکیب کردند، درد کمترین بود، اما نمره کلی در سه گروه از نظر آماری متفاوت نیست.